LAMBALAR

Yalnızım bu kimsesiz karanlık sokakta
Bir lamba var hep bana bakmakta
Başımda kavak yelleri gönlüm ise uçmakta
Bilmiyordum lamba hep beni selamlamakta

Aldım selamını oturdum yanına usulca
Bir tebessüm etti biraz da soğukça
Bir ah çekti bana sanki Ferhatça
Anladım lamba bana derdini yanmakta

Söyle be lamba senin de mi derdin var
Bir demir yığınısın be gönlün tarumar
Elin kolun bağlanmış vurulmuşsun prangalar
Söyle kurtul derdini gönlün ferahlar

--------------------------------------------------

Ey gül baharında goncalaşan insan
Zannetme ki bu demir gönülden viran
Sızlanış sana değil sadece her an
Benim derdimi lambalar bilir her an

Şu ışık altında kimler geldi geçti
Hayat bir su idi kimi içti kimi içemedi
Yaşam ise çok kısa sanki kibrit misali
Işığımla sönerim geceden görmezler mi beni

Ölüm neden unutuluyor be insan
Korkuluyor mu yoksa bu son andan
Başına gelmeyecek gibi umursamadan
Bir hayat akıyor pembe düşlerin altından

Mustafa TELLİ


Şirimde lamba ile insanoğlunun şiirsel diyaloğu söz konusudur.


(Çok saygıdeğer arkadaşıma şiirini blogumda yayınlamama müsaade ettiği için teşekkür ediyorum.. Gönlünüze sağlık Mustafa hocam.. Nice güzel şiirlere... Saygılar...)