KUŞLAR: SİZİN KADAR HÜR OLMAK İSTİYORUM

Hayat kargaşasında, dünyanın tam ortasında yalnız olmak nasıl bir şeydir bilen var mı? Hani koskoca toplumda bir iğne kadar yer kaplamadığını hissetmek. Haykırmak çığlık atmak, ama sesini duyuramamak. Varlığını bile hissetirememek.
İnsanlar mı duygularını yitirdi, yoksa ben mi her şeyi yoğun yaşıyor ve hissediyorum? Nedir bu koşuşturma, nedir bu hırs, ya bu hayvanlaşma? İnsan ilişkileri kurmak o kadar mı zor geliyor ki herkes yalnızlığıyla boğuşuyor. Nereye doğru gidiyor bu insanlık? Duygular neden gizlendi, neden yok edildi?
Zor mudur “Seni Seviyorum” demek, şefkatli bir el dokundurmak? Zor mudur “Seni Özledim” demek, kucaklamak bırakmamacasına? Zor mudur?

..Zor mu?..
Mevlânâ (k.s.) der ya "Muhabbet ve merhamet insanlığın, hiddet ve şehvet hayvanlığın sıfatıdır."

Hayvanlaşmak istemiyorum. Hayvanlaşmış insanları görmek istemiyorum.
Şefkatli bir el, kucağına alacak, yanağımı okşayacak, yaşlarımı silecek. Şefkatli bir el, saracak, bütün özlemlerimi, hasretlerimi, acılarımı, kederlerimi dindirecek. Şefkatli bir el, yol gösterecek, sabrı öğretecek, güç verecek, destek olacak. Şefkatli bir el, beni kendine alacak, bırakmayacak.
Şefkatine muhtacım.

Rahman ve Rahim olan sensin.

Şefkatli elini dokundur bana.

Güçsüzüm, acizim, muhtacınım.

Mahrum eyleme benden Dostunun şefkatini.

Senin şefkatinı bilip, O’nun kapısında tüketeyim ömrümü.
Biliyoruz Ya Râb, bizden Rahmetini esirgemezsin, Merhametini esirgemezsin,

Şefkatini esirgemezsin. Ama biz aciziz, göremiyor ve hissedemiyoruz.

Şefkatini hissettir bize.

Tut elimizden,

Dostuna götür bizi.
“Kuşlar” sizin kadar hür olmak istiyorum.

Uçmak istiyorum.

Yerin üstü bana dar geliyor.

Bu yol bitmiyor.

Korkuyorum.

Bitsin artık.
Şefkatini dokundur yanağıma

Ya da kuş eyle beni

Hane-i Saadetin üzerinde uçuşan kuşlardan biri de ben olsam..